คิดถึง Il Mare

Il Mare (ลิขิตรักข้ามเวลา)

หนังเกาหลีเรื่องแรกที่เข้ามาเบิกทางให้กระแส เกาหลี ในบ้านเรา เมื่อหลายปีก่อน หนังเรื่องนี้ผมชอบมากเลยครับ ภาพสวย ดนตรีเพราะ เนื้อเรื่องก็ดี ถือเป็นเลิฟ สตอรี่ ในดวงใจเรื่องหนึ่งเลย วันนี้หยิบเอาแผ่นขึ้นมาอีกครั้ง ความรู้สึกยังเหมือนเดิมเมื่อตอนดูแรกๆ ถามว่าชอบฉากไหนที่สุด คงเป็นตอนที่ พระเอกไปดักรอนางเอกที่สถานีรถไฟล่ะครับ นางเอกเดินไปกับแฟน แล้วมองพระเอกเหมือนคนแปลกหน้า ส่วนพระเอกนั้นได้แต่ในพูดในใจ “ผมไม่มีความหมายกับคุณแม้แต่น้อยนิดเลยงั้นเหรอ” แต่ก็ว่านางเอกไม่ได้หรอกเพราะตอนนั้นนางเอกไม่รู้จักพระเอกนี่ครับ พระเอกรู้จักนางเอกฝ่ายเดียว แต่ถ้าโดนใครสักคนที่เรารักมองด้วยสายตาแบบนั้นเป็นใครก็คงเจ็บล่ะครับ ( พระเอกอยู่ในปี 1997 ส่วนนางเอกอยู่ในปี 1999 ครับ สองคนนี้ติดต่อกันผ่านตู้จดหมายทะลุมิติ พระเอกเจอนางเอกประจำ แต่นางเอกไม่รู้จักพระเอกเลย ) วันนี้เลย เอาประโยคโดนๆมาให้อ่านกันเล่นๆสำหรับคนที่เคยดูแล้ว แต่ถ้าใครที่ยังไม่เคยดูล่ะก็ แนะนำครับ


“ฉัน... ฉันหลงคิดว่ารักคือความสุขนิรันดร์ซะอีก” (อุนจู, นางเอก)


“การทำอะไรกินบางครั้งหลายทุกข์ได้” (ซง หย่วน, พระเอก)


“เราทรมานใจ เพราะว่ารักดำเนินต่อไป โดยยังคงฝังใจอยู่ หาใช่เพราะมันจากไปไม่” (อุนจู)


“การมีความรักแล้วสูญเสียมันไปให้คนอื่น ย่อมจะดีกว่าการที่ไม่เคยมีความรักซะเลยเป็นไหนๆ” (ซ่งหยวน)

“ผมมีความรู้สึกราวกับถูกบุกรุกโดยความทรงจำที่ผมควรจะลืม แทนที่จะจดจำเอาไว้ คุณมีความทรงจำที่อยากโยนมันทิ้งมั้ย” (ซ่งหย่วน)

“การซักผ้าอาจจะรักษาโรคใจได้นะ” (พระเอกพูดกับหมา)

“ผมรับไม่ได้ ทั้งความตายของพ่อผม หรือความรักของผมที่มีต่อพ่อ” (ซง หย่วน)


“เธอรู้มั้ย มีอยู่ 3 อย่างที่คนเราซ่อนเร้นเอาไว้ไม่ได้ คือ การไอ ความยากจน และรัก ยิ่งปกปิดเอาไว้เท่าไหร่มันก็ยิ่งโผล่ออกมา แต่เราก็ยังอุตส่าห์พยายามซ่อนเร้นมันอยู่ดี ฉันนั่งร้องไห้อยู่คนเดียว ร้องจนไม่เหลือน้ำตาอีกแล้ว รักคือความปวดร้าวที่คนเราก่อมันขึ้นมาเองไม่มีใครใช้ ฉันหวังว่าคุณคงพบความสงบในตัวคุณ ความอบอุ่นและสุขสบายของบ้าน อิล แมเร่ นั้น เกิดจากความรักที่สะสมอยู่ภายในตัวของมันเองจากผู้ที่อาศัยอยู่ รักมักมาสู่เราในหลายๆรูปแบบ แต่มันก็เหมือนๆกันทั้งนั้นแหละ ฉันได้แต่ตั้งความหวังไว้ว่าหนังสือของพ่อคุณจะช่วยให้คุณเข้าใจท่านได้ดียิ่งขึ้น”(จดหมายที่อุนจูเขียนถึงซงหย่วน หลังจากพ่อของซงหย่วนเสียชีวิต)


“คุณอุนจู ใครทุกๆคนที่ผมรักน่ะ มักจะอยู่ไกลเกินเอื้อมเสมอ และผมได้แต่ปวดร้าวเมื่อคิดถึงคนเหล่านั้น “(ซ่งหยวน)

“คุณชอบดื่มไวน์มั้ย เขาว่ากันว่าคนชอบดื่มไวน์เป็นรักสันโดน แต่กับผมมันไม่สำคัญหรอก” (ซ่งหยวน)

“ฉันคิดว่าฉันลืมเขาลงแล้ว แต่พอได้ยินเสียงเขา หัวใจก็แตกสลายอีกครั้งจนได้ อาจจะเป็นเพราะ อาจเป็นเพราะฉันมันใจอ่อนเกินไปจึงไม่สามารถตัดเขาลงได้ ฉันทุ่มกายให้เขา ทุ่มเทใจให้เขาหมด เมตตาช่วยยับยั้งไม่ให้เขาทิ้งฉันไป” (อุนจูเขียนจดหมายถึงซงหย่วนหลังจากได้เจอกับแฟนเก่าอีกครั้ง)


“ความรักแท้ต้องมาจากความจริงใจต่อกันโดยไม่มีใครบังคับ” (เพื่อนนางเอก)

“ผมจะช่วยคุณเอง ทำไมคุณถึงไม่บอกความรู้สึกนี้เสียตั้งแต่แรกเก็บเอาไว้เพื่ออะไร คุณยังจำจดหมายฉบับแรกของคุณได้มั้ย คุณขอให้ อิล แมเร่ นำโชคดีมาสู่ผม การที่ได้รู้จักคุณ นับว่าเป็นโชคอันใหญ่หลวงแล้วสำหรับผม คราวนี้ผมอยากจะคืนโชคนี้ให้แก่คุณ คุณหวังอะไรไว้ขอให้สมหวังดังใจ ขอบคุณมากสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง โชคดีนะครับ ลาก่อน” (จดหมายฉบับสุดท้ายที่ซงหย่วนเขียนถึงอุนจูก่อนโดนรถชนต์เสียชีวิต ต่อหน้าอุนจู)

ใครเคยดูเรื่องนี้บ้างก็แวะมาทักทายกันได้นะครับ